Shahar markazidagi köp qavatli
uylarning birida ko'zlari moviy,
sochlari tim qora, yanoqlari qizil,
go'zal bir qiz yashardi. U sira
jilmaymas, doim g'amgin yurardi.
Chunki u og'ir hastalikka
chalingan va öz ölimini kutardi. U
har kuni
deraza oldida o'tirib, uyi
qarshisidagi bir daraxtga
termulardi. O'ziga-o'zi
shu daraxt barglarini to'kib
bo'lganida, men olamdan ko'z
yumaman deb ishonardi.
Oradan vaqtlar ötib kuz keldi va
daraxtning barglari asta- sekinlik
bilan
to'kila boshladi. Qiz bölsa kun
sanab
daraxtga tikilib ötirardi.
Ötayotgan har bir kun göyoki
oxirgisi
böladigandek tuyulardi unga.
Barglarning tezroq tökilib, bu
azoblardan
tezroq xalos bölishni istardi.
Nihoyat qish kelib daraxtda qöl
b-n
sanarli bir-necha yaproq qoldi.
Qizning bölsa rangi sönib borar,
umidsiz
ya
...
Читать дальше »